Rozdzielacz wysokiego napięcia. Obok rozdzielaczy przebiciowych o podobnej konstrukcji jak używane w rozdzielaczach akumulatorowych układów zapłonu, w iskrownikach wodoszczelnych lub pyłoszczelnych stosuje się rozdzielacze ślizgowe. W rozdzielaczu ślizgowym ruchomy styk węglowy (palec) przesuwa się po elektrodach wprasowanych w materiale izolacyjnym, co zmniejsza wprawdzie straty wysokiego napięcia, lecz jednocześnie staje sie źródłem Wielu usterek i niedomagań iskrownika.
Rozdzielacz ślizgowy stosuje sie w przypadku, kiedy nie można zapewnić należytego przewietrzania wnętrza iskrownika (intensywne iskrzenie pracującego rozdzielacza przebici owego powoduje powstawanie tlenku azotu, który gwałtownie wzmaga korozję metalowych części).
Iskiernik zapobiega powstawaniu zbyt wysokiego napięcia w uzwojeniu wtórnym cewki zapłonowej iskrownika. Iskiernik stanowią dwie umieszczone naprzeciw siebie elektrody, jedna połączona z masą, a druga z uzwojeniem wtórnym cewki. W razie np. odłączenia się przewodu wysokiego na. pięcia od świecy zapłonowej wyładowanie iskrowe następuje pomiędzy elektrodami iskiernika.
Wokół magnesu trwałego lub przewodu, którym płynie prąd elektryczny, istnieje zawsze tzw. pole magnetyczne, scharakteryzowane w dowolnym punkcie przestrzeni przez natężenie oraz indukcję magnetyczną. Linie pola magnetycznego (albo linie sił pola) są fizycznym wyobrażeniem działania pola magnetycznego. Silę pola magnetycznego określa się ogólnie zagęszczeniem linii pola lub jego natężeniem. Jako jednostkę natężenia pola magnetycznego (H) przyjęto tzw. ersted (Oe), czyli położenie pola, które na jednostkę masy magnetycznej działa z siłą 1 dyny. Drugą ważną cechą pola magnetycznego jest indukcja magnetyczna (B). Linie indukcyjne są wyobrażeniem fizycznym działania indukcji, Za jednostkę indukcji — gaus (GS) — przyjmuje się indukcję istniejącą w odległości I em Od jednostki masy magnetycznej.
Pełną liczbę linii indukcyjnych przenikających pewna powierzchnie s prostopadłą do kierunku limi określa się jako strumień magnetyczny przypadający na tę powierzchnię. Jako jednostkę strumienia magnetycznego — tzw. makswel (MX) — przyjmuje się strumień przenikający przez płaszczyznę o powierzchni 1 cm2, prostopadłą do linii indukcyjnych, w polu jednostajnym, w którym indukcja wynosi I gaus. Bezwzględna przenikalność magnetyczna (g) jest to stop pola magnetycznego, czyli B = g H. [podobne: Upadłość transgraniczna, wynajem z oc sprawcy, Dmuchawy bocznokanałowe
]
Magnetyzm szczątkowy Każdy przedmiot z materiału ferromagnetycznego pod wpływem zewnętrznego pola magnetycznego ulega intensywnemu magnesowaniu, czyli staje się magnesem o własnym polu magnetycznym, a po ustaniu działania pola zewnętrznego zachowuje całkowicie lub częściowo własności magnesu. W praktyce własności magnetyczne materiałów określa się wyznaczając ich krzywe magnesowania. W tym celu umieszcza sie badany przedmiot w polu magnetycznym cewki, przez którą przepływa prąd stały i zmieniając natężenie pola od 0 doH, a następnie do —H, wyznacza się wartości indukcji. Z kolei nanosząc wyniki pomiarów na wykres o współrzędnych H i B wykreśla się tzw. krzywe magnesowania, przedstawiające przebieg pierwszego magnesowania, rozmagnesowania oraz powtórnego magnesowania.
